10 maart 2013

10 maart 2013

Schreeuwende kater

Zou het kopieergedrag zijn? Zou hij het afgekeken hebben van zijn anderhalf jaar geleden overleden oom? Speciaal voor hem hebben we een eigen ‘opgang’ gemaakt, zodat hij naar binnen en naar buiten kan als hij dat wil. Maar dat was het niet, want het geschreeuw werd alsmaar erger. Zo bescheiden als hij is, als hij zijn keeltje opentrekt en je verwacht het niet, dan schrik je wel even.
 
Hij werd geboren een kleine achttien jaar geleden bij ons op bed, de jongste van een nestje van vier. Egaal oranje. Omdat het niet de bedoeling was dat we een van de kittens zouden houden en hij het tweede oranje jong van moeder Wiske was, kreeg hij voor het gemak even de naam ‘Wortel Twee’. Vanaf het moment dat hij zijn ogen open deed werd duidelijk dat hij wel heel bijzonder was. Hij bleef ons op een bepaalde manier aankijken, alsof hij iets wilde zeggen. Ik heb nooit echt geloofd in reïncarnatie, het terugkeren op deze aardbol in een andere gedaante, maar dat is na zijn geboorte veranderd. Hij is een mens in een kattenpak. Ik moest even denken aan de film ‘Die Blechtrommel’, de aparte blik van Oskar, waarbij je ook geen idee had wat die jongen precies wilde. De keuze voor een naam was duidelijk, Oscar moest hij heten. Met het geschreeuw van de laatste tijd, al lukt het hem niet er ruiten mee kapot te laten springen, maakt hij het ‘Oskar-beeld’ compleet. Oscar is een heel bescheiden kat, klein voor zijn leeftijd. Hij heeft wat autistische trekjes, is wat terug getrokken, moet niet veel van andere katten hebben. Een vechtersbaas, een territoriumverdediger zoals zijn oom Dobbe was, is hij zeker niet. Hij is een denker geen doener. Oscar heeft aan één woord genoeg; één keer ‘nee’ is nee en hij vertrekt. Van de andere kant, als hij honger heeft kan hij voor je komen zitten en blijft hij je zolang aankijken tot je opstaat en met hem mee loopt. Reageer je niet dan springt hij op schoot en trekt aan je mouw, net zolang tot je uiteindelijk zwicht. Als dat geen menselijke trekjes zijn…..

Omdat hij en zijn moeder de laatste tijd flink aan het niezen waren en we toch bang waren dat het misschien de niesziekte, een zeer besmettelijke kattenziekte, zou kunnen zijn, is Lily met hem naar de dokter geweest. Meteen de vraag van het harde miauwen voorgelegd. Niesziekte was het volgens haar niet en dat harde mauwen kan als oorzaak hebben dat hij langzaam dementeert. Een dementerende kater, heb je daar al eens van gehoord? Toch kloppen de symptomen voor een groot deel. Het harde miauwen is misschien het meest opvallend. Maar ook het continu naar buiten en naar binnen lopen schijnt er bij te horen. Hij vergeet gewoon wat hij eigenlijk van plan was. Onzindelijkheid is ook een teken. Afgelopen zomer heeft hij verschillende keren in huis gepoept, op het matje naast de kattenbak nota bene. Ook buiten, willekeurig op een plaats op de stoep, terwijl hij dit altijd in de borders, in het groen heeft gedaan. Als je er niet aan denkt word je er even later door de kwalijke geur aan herinnerd dat je uit had moet kijken. Op dit moment ligt de laptoptas in de douchebak nadat hij hier gisteren blijkbaar op heeft ‘gewildplast’. Ouderdom komt met gebreken en dat geldt zeker ook voor katten.

Ja, niet alleen de mens krijgt te kampen met Alzheimer. Maar liefst een op de tien katten vertoont op hoge leeftijd de een of andere vorm van dementie, aldus een Engels onderzoek. Ze lopen vaak verloren rond, weten niet wat ze eigenlijk willen. Ze lijken ergens naar toe te willen lopen maar omdat  ze onderweg vergeten waar ze naar toe gingen blijven ze staan en komen weer terug. Vaak trekken ze zich helemaal terug in hun eigen wereldje. Omdat we er eigenlijk te weinig van af weten wordt dit door de meeste baasjes niet herkend als dementie. Vaak zijn ze ook niet meer zindelijk omdat ze simpelweg even niet meer weten waar de kattenbak staat. Veel overeenkomsten met de mens maar ik heb alleen nog nooit een oudje heel hard horen miauwen…..

De reden dat dementie ook bij katten voorkomt is natuurlijk, net als bij de mens, dat katten steeds ouder worden. Ze krijgen betere voeding, komen minder buiten waar allerhande gevaren op de loer liggen, we koesteren ze meer, gaan sneller naar de dierendokter en behandelen ze voor allerhande chronische aandoeningen waarvoor we ze vroeger lieten inslapen. Heel mooi allemaal maar de keerzijde kennen we nu ook. De laatste jaren wordt er steeds meer onderzoek gedaan naar de oorzaken van dementie bij katten en of het bij bepaalde rassen meer voorkomt dan bij andere. Of rooie katten hiervoor ‘gevoeliger’ zijn dan andere kleuren weet ik niet.

Oscar blijft een geweldige kat. Zoals hij op zijn kattendekentje op mijn bureau gaat liggen terwijl ik aan het werk ben. Of zoals hij me dan even later met waterige oogjes aankijkt en op mijn schouders springt om even geknuffeld te worden, even naar buiten kijkt en vervolgens naar mijn schoot verhuist. Het geschreeuw en de andere ongemakken neem ik dan graag voor lief.

1995

     

Helemaal rechts: Gezellig samen met moeder voor de haard.

     

VOORGAANDE                                                                               VOLGENDE