12 december 2010
Strawberry Fields
Wat maakten ze destijds een diepe indruk op me, de Fab Four. Op 1 januari 1962 maakten ze proefopnames in de Decca studio in Londen. De technicus zag wel wat in de muziek maar de baas vond het maar niks. “Gitaargroepen zijn uit”, was zijn opmerking. Hun manager ging  vervolgens diverse platenmaatschappijen af en kwam uiteindelijk bij Parlophone terecht, een maatschappij die het wél wilde proberen. In oktober van dat jaar kwam ‘Love me do’ uit, hun eerste single en het begin van een korte, wervelende en zeer succesvolle samenwerking. Met het album ‘Let it be’ sloten John Lennon, Paul McCartney, George Harrison en Ringo Star, alias de Beatles, op 8 mei 1970 hun gezamenlijke loopbaan af.
Aanvankelijk was hun muziek nog heel melodieus maar elk volgend album had weer iets nieuws, iets experimenteels. Mijn absolute favoriet is toch wel het Sgt. Pepperalbum. Destijds heel revolutionair. Er zat geen ruimte tussen de losse nummers; de muziek liep aan een stuk door. Echt een ongelooflijk meesterwerk. Mijn broer Jos leende de elpee van een vriend. Ontelbare keren heb ik hem gehoord, meegezongen, ervan genoten. Er zat een tik in het eerste nummer van kant B, en het heeft lang geduurd voordat ik deze kras op de later gekochte cd niet meer ‘hoorde’. Ze waren mijn voorbeeld. Het groeide toen nog niet zo hard maar later had ik jarenlang een ‘Sgt. Peppersnor’, en mijn haar langer dan gemiddeld.
Ieder van hen ging solo. Lennon en McCartney, toch wel verantwoordelijk voor het leeuwendeel van het beatlewerk, hadden ook daarna nog het meeste succes. Paul McCartney, inmiddels 68 jaar oud, trad vorig jaar nog op in ons land met deels beatleliedjes en deels latere eigen nummers.
Johns carrière was eerder afgelopen. Toen hij op een avond thuiskwam werd hij opgewacht door een verwarde ‘fan’ die hem neerschoot. Onderweg naar het ziekenhuis overleed hij, net veertig jaar oud. En dat was afgelopen woensdag, 8 december, alweer dertig jaar geleden. Dicht bij de plek waar hij woonde en waar hij werd vermoord, het Dakotagebouw aan 72nd Street in New York, werd enkele jaren later, op initiatief van Yoko Ono, zijn vrouw, een parkje en een gedenkteken aangelegd ter nagedachtenis aan deze grote zanger, schrijver, musicus en niet te vergeten vredesactivist. Het parkje is ongeveer 1 hectare groot en heeft de vorm van een traan en is geheel aan hem gewijd, zijn leven, zijn talent, zijn muziek. Het kreeg de naam Strawberry Fields. De naam is afkomstig van een kindertehuis van het Leger des Heils in Liverpool. Als kind speelde John hier vaak. Later schreef hij hier een liedje over, Strawberry Fields Forever, dat hij samen met de Beatles opnam. De ‘s’ verzon hij er zelf achter omdat dat beter klonk. Centraal in het parkje ligt een cirkelvormig mozaïek, een replica van een mozaïek uit Pompeï. Het is geschonken en aangelegd door de Italiaanse stad Napels. In het midden hiervan, in duidelijke letters: Imagine, stel je voor. Het is de titel van het lied waarin John zich probeert voor te stellen hoe de wereld er uit zou zien zonder tweedracht, oorlog en conflicten, en dat alle mensen samen in vrede zouden leven. Imagine there's no countries. It isn't hard to do. Nothing to kill or die for, and no religion too. Imagine all the people living life in peace... Prachtige tekst. Hij heeft het niet meer mogen meemaken en of wij het ooit zullen zien…. Iets verderop staat een bronzen plaquette waarop de namen van de 121 landen vermeld staan die bloemen plantten en, naast Yoko Ono, geld schonken om deze bijzondere plaats in stand te houden, deze ‘garden of peace’, deze vredeshof. Alleen Zwitserland weigerde een boom te planten omdat ze van mening waren dat ze de vrede hiermee niet vooruithielpen.
Strawberry Fields werd aangewezen als stiltegebied. Het ontwerp van landschapsarchitect Bruce Kelly werd aangepast aan de originele vloeiende lijnen van Central Park. Buiten het feit dat de planten en bloemen hier dagelijks verzorgd worden valt het nauwelijks op. Rotspartijen en veel heesters geven het parkje een natuurlijke uitstraling. Op het noordelijkste puntje van het parkje staan, ingesloten door licht struikgewas, drie metasequoia’s, die jaarlijks hun naalden verliezen en in het voorjaar weer opnieuw tot leven komen. Een symbool van de altijd doorgaande vernieuwing, verjonging. Na verloop van tijd zullen deze bomen zo’n zestig meter hoog zijn en zullen dan zichtbaar zijn in een groot deel van Central Park. En nog vele generaties na ons zullen zo nog even bij hem stilstaan, even denken aan zijn denkbeelden, zijn streven naar vrede voor allen, en misschien dat alleen dát al de wereldvrede een stapje dichterbij brengt. Stel je eens voor…
   
Foto’s: Internet. Foto rechts. Van het 'oude' Strawberry Field staat alleen nog de toegangspoort. Het originele gebouw, geopend als weeshuis in 1934, werd vervangen door nieuwbouw in 1973. Omdat weeshuizen niet meer van deze tijd zijn werden de kinderen mee en mee ondergebracht bij pleeggezinnen en in mei 2005 sloot het definitief zijn poorten.
VOORGAANDE VOLGENDE
|
