15 november 2015
De taal van bloemen.
Midden november. Afgelopen weken waren extreem warm voor deze tijd van het jaar. Enkele bloemen denken er nog niet aan te stoppen. Ze willen er nog niet aan, aan de herfst, aan de winter. De ‘liefdesslinger’ opende afgelopen week nog zijn laatste rits witte roosjes. De Afrikaanse lelie  bloeit ook nog maar zijn zomerse blauw is nu een dissonant tussen de laatste warme herfstkleuren. Nog even en dan is mijn tuin kaal en bloemloos en is het weer wachten op hun retour samen met het frisse lentegroen in het vroege voorjaar. ‘Bloemen houden van mensen’ wordt wel eens gezegd maar ik denk eerder dat het andersom is.
Bloemen hebben namelijk altijd een belangrijke rol gespeeld voor de mens. Bloemen zeggen vaak meer dan woorden. Aan veel bloemen heeft men een bepaalde betekenis toegekend. Dit bleek ook uit een oud Frans kaartje, Langage des Fleurs, de taal der bloemen, dat ik onlangs vond. Door het geven van bepaalde bloemen, bepaalde combinaties, bepaalde kleuren aan een dierbare werd vaak een bepaalde boodschap overgebracht.
 De roos is waarschijnlijk de bekendste: tedere liefde, zegt het kaartje. Daarnaast staat de lievelingsbloem van mijn moeder, de anjer, die een teken van vriendschap symboliseert. Een beetje vreemd vind ik de hulst die met zijn stekels een geluksbrenger zou zijn. De maretak brengt gelukwensen over aan degene die hem ontvangt. ‘Wees gelukkig’, zegt de sering. Met het viooltje wenst men elkaar eeuwige liefde. De margriet vraagt: ‘Hou je van me’, terwijl het maarts viooltje oproept tot bescheidenheid. En als laatste zegt het kleine helderblauwe vergeet-mij-nietje, hoe kan het ook anders, vergeet mij niet. Het is niet alleen een mooi ‘boeketje’ bloemen dat de geadresseerde ontving, maar misschien eerder nog een bloemlezing van mooie, lieve woordjes en wensen die hij haar toestuurt.
Naast deze negen zijn er nog heel veel andere bloemen waaraan op een of andere manier een betekenis is gegeven. De roos noemde ik al. Maar er zit verschil tussen de verschillende soorten; een veelbloemige roos staat voor gratie, een witte zegt: ‘ik ben u waardig’. De rode roos, het teken van liefde zoals ik al vermeldde, maar de knóp van deze zelfde rode roos betekent zuiverheid en lieflijkheid, de witte rozenknop maagdelijkheid. De lauriertak zien we bij de Romeinen al als teken van roem. De eik staat voor gastvrijheid, terwijl de eikenták het symbool is voor kracht. Als je ’s zomers een bos zonnebloemen cadeau geeft weet je waarschijnlijk niet dat deze hooghartigheid symboliseren. Of je ze, nu je dit weet, een volgende keer weer voor iemand koopt….? Kijk ook uit met het geven van de gele lis want deze suggereert dat je brandt van verlangen. De peer is een teken van genegenheid. Vroeger werd een perenboom vaak bij een huwelijk door de bruidegom aan zijn kersverse bruid cadeau gegeven. Zo’n boom betekende dan weer bemoediging. Of deze traditie nog bestaat? Dit zijn slechts enkele van de ontelbare betekenissen die aan bloemen en planten zijn toegekend.
Niet alleen de bloemen zelf maar ook hun kleuren hebben nog een aparte waarde. In het kort. Wit komt veel voor. Het staat onder andere voor puurheid, reinheid, eenvoud en ook voor stilte, onschuld en volmaaktheid. Geel betekent energie, activiteit, warmte, groei en kracht. Oranje symboliseert vrolijkheid, warmte en gezelligheid, maar ook plezier, kracht, vitaliteit en energie. Ben je hartstochtelijk, sta je voor liefde en romantiek, dan zijn rode bloemen jouw bloemen! Een vrouw die van een roze ruikertje houdt is romantisch, zacht en teer. Roze hoort ook bij blijdschap, onschuld en geboorte. Met paars wordt waardigheid, ernst en rouw aangegeven. Als laatste in de rij, in mijn ogen misschien wel de mooiste kleur, groen. Groen staat voor jong leven en vruchtbaarheid, maar ook voor vrede en hoop. Voor mij is het de kleur van het leven in het algemeen.
Nog even terug naar het kaartje. Op een donderdag werd het in Bonsmoulins afgestempeld en verstuurd naar Bazoches, naar ene Madame Arlène Langlois. Het is moeilijk de hele tekst te ontcijferen, ook wie nou precies de afzender was maar de laatste regel is wel duidelijk: je t’aime pour la vie. De poststempel geeft aan dat het morgen maar liefst honderd en vier jaar geleden is dat deze liefdesverklaring aan dit kaartje werd toevertrouwd. Op de voorkant staat de ‘taal der bloemen’. Waarom zou hij juist dit kaartje hebben uitgekozen om aan zijn liefste te sturen? Misschien vanwege al die bloemen? Of misschien eerder nog vanwege alle goede eigenschappen en wensen die bij de bloemen geschreven staan.
Dat bloemen vaak meer zeggen dan woorden zien we op dit moment in Parijs. Na de bloedige aanslagen van eergisteravond op verschillende plekken in de Franse hoofdstad wordt er door tal van mensen medeleven betuigd en heel veel bloemen gelegd op de plaatsen waar meer dan honderd onschuldige mensen hun leven verloren. Een extreem laffe daad. Heel misschien kunnen deze bloemen de pijn een beetje verzachten?
VOORGAANDE VOLGENDE
|
