18 september 2011
Een mooi leven, reflectie
Prins, Dobbe is niet meer. We hebben afscheid genomen van onze oudste rode kater. Dat ik het daarmee zo moeilijk zou hebben had ik niet verwacht. Ook enkele dagen later raak ik zijn aangrijpende blik van die laatste dag maar niet kwijt.
 Ik besluit een flinke wandeling te maken om zo op andere gedachten te komen. Richting Imstenraderbos, dwars door de weides richting Benzenrade, ook om nog even misschien wel de laatste warme zonnestralen van dit jaar te voelen. De geur van vochtige bladeren onder de dikke beukenstammen is heerlijk. Dat ook de natuur een ‘dood’ tegemoet gaat, al is die maar tijdelijk, is overal al te zien. Bladeren sterven af, planten verdorren. Ze zijn uitgebloeid, hebben zaad gevormd en hebben zichzelf weer uitgezaaid; het is volbracht. Vlierstruiken zijn overladen met bessen. Tussen het hoge gras langs het wandelpad ligt, bijna sierlijk, een dode, nog jonge duif. In het open veld bloeit nog een enkele chicorei. Als ik iets verder loop heb ik een prachtig uitzicht over Heerlen. Het is alleen jammer dat het zo ontsierd wordt door alle hoogbouw die het rijk is. Het pad daalt verder af en via een stegelke loopt het verder, dwars door de weides.
Het was Dobbes tijd, ik weet het. Zeventien is een mooie leeftijd maar voor het gevoel……
Voordat ik het in de gaten heb, sta ik oog in oog met een aantal koeien. Koeien die heerlijk voldaan staan te kauwen. Ze lijken tevreden met het malse gras waarin ze lopen. Toch is dit voorrecht voor lang niet elke koe weg gelegd. De varkens en kippen verdwenen al voor een groot deel in megastallen, maar dit dreigt nu ook te gebeuren met koeien. Het zijn geen levende dingen meer maar machines, melkmachines. En dit gebeurt allemaal onder de noemer: zo goedkoop mogelijk, zoveel mogelijk produceren oftewel efficiënt produceren. Lang geleden was het zo dat je niet elke dag vlees at omdat hier per definitie een bepaald prijskaartje aan hing. Alles moest met de hand gebeuren en een boer beschikte daarom maar over een beperkte hoeveelheid vee. Dieren die alles voor hem betekenden en die hij met veel liefde verzorgde. Elke koe kende hij, niet alleen bij naam maar ook haar eigenaardigheden en nukken. Ik kan me niet voorstellen dat een boer met een megastal met 250 koeien, of misschien moet ik eigenlijk zeggen melk- of vleesproducent, zijn koeien op dezelfde manier in de ogen kijkt als de ‘ouderwetse’ boer. Guus Huynen tussen wiens koeien ik hier loop boert kleinschalig, biologisch en met respect voor zijn dieren, en het lijkt bijna van de dieren af te stralen. Eén koe is nieuwsgierig en komt naar me toe. Een beetje eng vind ik dit wel want het zijn toch honderden kilo’s die op je afkomen. ‘2520’ blijft me een tijdje aankijken maar besluit toch weer verder te gaan met het malse gras. Iets verderop staan er nog een aantal te genieten van het zonnetje.
 
Het is erg dat er vaak zo respectloos met dieren wordt omgesprongen. Afgelopen week ontving ik van Phil het boekje Isabel en Annabel in de sneeuw, een verslag van twee kippen die uit de erbarmelijke situatie van de legbatterij werden gered. Een waargebeurd verhaal. De stichting Red Een Legkip zet zich in voor deze dieren. Maar als je beseft dat er in Nederland zo’n 45 miljoen legkippen in zo’n trieste situatie verkeren dan weet je ook dat het via deze weg erg moeilijk is om dit probleem op te lossen. En dat geldt natuurlijk voor de hele bio-industrie. Zolang wij minder willen betalen dan wat het echt waard is betalen de dieren de rest. Zo simpel ligt dat.
Ik ga verder en kijk nog een keer om naar de grazende koeien. Zij hebben in ieder geval een mooi leven. In een hoge boom, vlakbij een boerderij, hoor ik een enorm geschreeuw van ruziënde eksters. Zij mogen het misschien niet met elkaar eens zijn maar ook zij hebben een mooi leven; het zijn vrije vogels.
Het verstand zegt dat dit het beste voor hem is. Dop was op. Misschien wilde hijzelf nog wel maar zijn lijf kon niet meer. En het is gewoon fijn te weten dat onze oude rode kater een mooi leven bij ons heeft gehad.
VOORGAANDE VOLGENDE
|
