1 juni 2014

1 juni 2014

                 Oscar 1995-2014

Oscar is niet meer. Afgelopen donderdag, op Hemelvaart, is hij, toch nog vrij onverwacht, gestorven. Hij werd, als laatste van vier jonkies,  geboren bij ons op bed en dat wordt deze maand al negentien jaar geleden. Oscar was míjn kat. Ik was degene die wilde dat hij bleef. Toen hij zijn oogjes open deed zag ik meteen dat hij meer was dan een gewone kat en hoewel het aantal drie aanvankelijk niet de bedoeling was, bleef hij bij ons. Oscar was niet alleen chronologisch nummer drie maar ook in de ‘pikorde’. Oom Dobbe was de baas. Hij regelde het ook of een andere kat toestemming kreeg in onze tuin te komen en dat was altijd néé. Slechts één uitzondering werd in al die jaren gemaakt en dat was voor Mika. Zij mocht wel zijn territorium binnen en dat deed ze dan ook regelmatig. Voor haar schoof ik vaak een ontbijtbordje bij. Het was een geweldig gezicht, vier op een rij. Wiske, zijn moeder, stond op nummer twee. Een beetje ‘knorrig’. Zij ging haar eigen gangetje en moest weinig van de andere twee hebben. Prima jager en bracht menig muisje mee. Oscar was een denker en ik denk zeker de intelligentste van de drie. Geen macho, geen ruige jongen, waarvan er nu veel hier in de buurt rond lopen. Hij hield zich op de achtergrond, een beetje een softie misschien, maar wel geweldig.


Als je me een jaar geleden gevraagd had hoe oud Oscar misschien wel zou worden dan had ik dat zeker ruim boven de twintig ingeschat. Nog steeds heel lenig en vitaal in vergelijking tot zijn moeder en oom die maar één jaar jonger waren. Maar vorig jaar augustus begon Oscar enorm te niezen. Volgens de dierenarts was het geen niesziekte. Op een gegeven moment begon hij uit zijn linker neusgat van tijd tot tijd te bloeden wat zich mengde met neusslijm. Geen goed teken. Hij werd futloos en at niet meer. De dierenarts schreef hem antibiotica voor en hij ging enkele malen aan een infuus om weer aan te sterken. Hij knapte helemaal op maar de ‘bloedneuzen’ bleven van tijd tot tijd terug komen. Toen het weer minder ging zijn we met hem naar Krista, de dierenarts waar mijn zus Phil heel goede ervaringen mee heeft, en bovendien kattenspecialiste, geweest. Alles werd duidelijk uitgelegd. Het zou een tumor kunnen zijn maar met zekerheid kon ze dit niet zeggen. Ze heeft hem ‘van alle kanten’ bekeken. Volgens haar was het iets in de neus. De keel zag er normaal uit. Er waren verschillende opties. Het zou een poliep kunnen zijn, komt vaak voor bij oudere katten. Misschien een vorm van kanker, komt ook veel voor bij oudere katten. Volgens Krista was het niet iets dat van uit de tuin in zijn neus terecht zou kunnen zijn gekomen. Een tumor kan de kop vaak sterk vervormen en dat was bij Oscar zeker niet het geval. Als we wilden zouden er röntgenfoto’s gemaakt kunnen worden. We maakten een afspraak voor 13 januari. Uit de foto’s bleek niets specifieks. Geen tumor, waarschijnlijk ‘iets’ in de zachte delen van de neus. Hij werd voor de foto’s volledig verdoofd en misschien hadden we dat beter niet kunnen doen. Na thuiskomst was Oscar Oscar niet meer. Hij deed niets meer van wat voor hem zo karakteristiek was. Hij kwam niet meer in mijn nek liggen, liet zich niet meer aanhalen, kwam niet meer op schoot liggen en ga zo maar door. Zijn harde schijf leek volledig gewist. Alleen zijn eetlust was toegenomen. Hij bleef maar eten. Had hij net gegeten dan kwam hij een paar minuten later kijken of er nog wat te eten was. Steeds maar kleine hoeveelheden. Was hij misschien vergeten dat hij dit net had gedaan? Van tijd tot tijd bloedde hij nog uit zijn neus. De ene keer wat meer, de andere keer wat minder. Hij waste zich meteen. Hij ging hier goed mee om, als je dat zo zeggen kunt. Grotere bloedvlekken op het krukje waarop hij altijd lag lieten af en toe achteraf zien dat hij een bloedneus had gehad als wij er niet waren.

Afgelopen donderdagmorgen stopte het bloeden niet. Hij liet ook niets met zich doen als ik probeerde zijn snuitje schoon te maken. Toen ik op een gegeven moment zag dat hij in enorme plas bloed lag voelde ik aan dat dit wel eens zijn laatste dag zou kunnen zijn. Hij leek geen pijn te hebben maar dit bloeden moet natuurlijk uiterst vervelend voor hem geweest zijn. Na een paar uur werd het minder en stopte zowaar. Ernstig verzwakt liep hij naar buiten om er te plassen en ging daarna in een hoekje van de tuin liggen. We hebben hem op een dekentje bij de verwarming gelegd. Van tijd tot tijd mauwde hij zacht. Volgens ons, maar dat kun je bij katten maar heel moeilijk inschatten, had hij geen pijn. Rond een uur of tien was het voorbij. Als er voor katten een hemel bestaat dan gaat hij daar zeker naar toe, dan was het voor hem letterlijk ‘hemelvaart’.

Er zijn veel leuke dingen die ik kan vertellen over Oscar. Het bekendste is misschien wel dat hij graag in mijn nek lag, getuige deze laatste selfie die ik maakte (17 oktober 2013). Hoewel dat op een gegeven moment wel wat minder werd, pakte hij de draad weer op nadat zijn oom Dobbe gestorven was. Toen zijn moeder afgelopen september ook nog dood ging werd hij een echte ‘nekligger’. Als ik ’s morgens beneden kwam rende hij naar me toe en sprong in mijn nek, desnoods vanaf de grond, waar hij een hele tijd kon blijven liggen. Ik liep de tuin in, hij bleef liggen, ik bracht Lily een kopje thee op bed, hij bleef liggen en bekeek het allemaal vanuit ‘vogelperspectief’. Toen ik gisteren wat rijst bij de kippen zette schoot me weer zoiets leuks te binnen. De kippen krijgen nagenoeg alles wat over blijft van eten. Oscar was het hier niet altijd mee eens en op een gegeven moment had hij zich tussen de spijlen door de ren in gewurmd en genoot van een bordje macaroni. De kippen, van jongs af aan gewend aan katten, wandelden hier ontspannen om heen. Jammer genoeg heb ik er toen geen foto van gemaakt. Wel maakte ik een foto uit de tijd dat hij coute que coute op mijn bureau wilde liggen, ook al was er af en toe geen plaats.

Het is stil de afgelopen paar dagen. Je bent toch gewend voor hem te zorgen al was het de laatste jaren meer ‘mantelzorgen’. ’s Morgens vroeg meteen zijn ontbijt. Hij liep direct mee naar de keuken, want dat wist hij nog wel. Oscar was een heel bijzondere kat, niet in enkele zinnen te omschrijven. Ook Mika, de buurkat die we enkele maanden geleden adopteerden, een heel lieve, zachtaardige poes, zal zijn plaats zeker niet kunnen innemen.
Oscartje, jochie, knullie, we zullen je missen.
 
Van ze alle drie maakte ik in het voorjaar van 1996 een filmpje. Toen pas twee, twee en één jaar oud.  
Klik http://www.youtube.com/watch?v=ok_5l5ORzMY
 
Wanneer de link niet opent, kopieer hem naar je internetbrowser. In principe zou hij dan moeten werken. 
 
In 2003 kocht ik mijn eerste digitale camera. Dit is een van de eerste foto’s die ik ermee maakte. Oscar genietend van de laatste avondzon.
….. ook al was er af en toe geen plaats.


Kort na de dood van Wiske, zijn moeder, kroop hij dicht tegen Mika aan. Nooit eerder gedaan, daarna ook nooit meer.

 

 

De laatste maanden was Oscar Oscar niet meer. Hij werd een echt ‘oad menke’.

Als je nog meer over Oscar wilt lezen. Een jaar geleden schreef ik al iets over hem. Schreeuwende kater


VOORGAANDE                                                                               VOLGENDE