22 maart 2015

22 maart 2015

Toch wat van slag….

Alles lag klaar. De kans was groot dat we hem zouden kunnen zien, aldus de Limburgse weerman de dag van tevoren. Mijn fototoestel, een paar oude, flink overbelichte negatiefstroken met daardoor een stuk zwart, het lag allemaal klaar om de zonsverduistering te zien en te fotograferen.
Maar de dag begon bewolkt, en bleef bewolkt. Meerdere keren ging ik naar buiten en op een gegeven moment leek het even erop dat de zon door zou breken. Met mijn Nikon in de aanslag wachtte ik. Maar ik wachtte vergeefs.
Wat wel goed opviel was dat het langzaam donkerder werd. Een heel aparte sfeer hing er. Het licht leek een beetje ‘gelig’. Het was anders donker dan dat de zon onder gaat. Op het ‘moment suprême’, zeven minuten over half elf,  zat de hemel potdicht. De zichtbare maximale verduistering van 81 procent ging aan me voorbij. De wekelijkse foto hiernaast maakte ik om 10:34u, enkele minuten voor de maximale 'verduistering'.

Zonsverduisteringen heb ik toch wel al een aantal keren gezien. Niet allemaal spectaculair, maar toch. Zonsverduisteringen zijn geen zeldzaamheid, maar 81 procent is toch wel uitzonderlijk. De vorige grote eclips was in 1999. De bedekking was toen 95 procent. Trouwens, van het woord ‘eclips’ had ik voor 1999 nog nooit gehoord. (Dat geldt overigens ook voor het woord ‘tsunami’. Voor de gigantische vloedgolf  op de tweede kerstdag 2004 wist niemand wat dat woord betekende.)  Ik heb er achteraf wel spijt van dat ik toen niet naar Noord-Frankrijk gereden ben waar hij totaal was en waar het dus even helemaal donker werd. Ik heb het destijds wel gefilmd. Camera op statief, diafragma vast gezet en elke minuut liet ik de camera vijf seconden lopen. Het was toen ook bewolkt. De veranderende ‘hap’ uit de zon heb ik daarom niet gefilmd maar je zag achteraf wel duidelijk hoe donker het werd en dat het daarna weer opklaarde.


Het is een apart fenomeen. De maan schuift voor de zon door waardoor de zon (gedeeltelijk) wordt afgedekt. De schaduw van de maan scheert over de aarde en als je net op de juiste plek staat, net in zijn schaduw, dan wordt het donker. In 1999 viel ons land net buiten het 100%-gebied. Het werd wel donker, maar niet volledig. Op de eerstvolgende vergelijkbare verduistering moeten we tot 2081 wachten maar velen van ons zullen deze eclips niet meer meemaken.

Op een totale verduistering moeten we nog langer wachten. In 2135 wordt voor het eerst sinds 1715 hier in Nederland de zon volledig bedekt door de maan. Mocht je die missen dan hoef je niet zo lang te wachten; in 2142 is er dan weer een totale verduistering en voor de sufferds die die ook weer niet hebben gezien, herkansing in 2151.

  
Ik vind het trouwens ongelooflijk dat men deze zonsverduisteringen zo goed weet te voorspellen. Tegenwoordig met allerhande technologische hulpmiddelen, computers enzovoort is dit nog een beetje te begrijpen maar wisten jullie dat de eerder genoemde totale zonsverduistering van 3 mei 1715 al nauwkeurig door Edmund Halley werd voorspeld?

Een volgende verduistering staat voor 10 juni 2021 op het programma. Maar die is slechts 30%

Waar ik vooral vrijdag benieuwd naar was, was hoe de dieren in de natuur zouden reageren.  Zouden mijn kippen op stok gaan? Zouden vogels beginnen aan hun schemerconcert omdat het langzaam donker wordt? Zou Harry opnieuw gaan kraaien als het weer langzaam lichter wordt? Dit zijn dingen die mogelijk zijn bij een flinke zonsverduistering. Maar niets van dat alles. De kippen zijn gewend ‘lang op te blijven’. Ze vonden het nog niet donker genoeg en wilden nog even opblijven. Bovendien zullen ze wel gedacht hebben: ”we hebben toch net pas ons ontbijtje gekregen”. Ook Harry kraaide niet toen het lichter werd. Maar in zijn kraaien is sowieso geen enkel duidelijk patroon te herkennen. Dit kan ’s morgens om vijf uur zijn als het nog pikdonker is, zeker in het volledig geblindeerde hok, of om half acht ’s morgens maar ook midden op de dag, zomaar.

Het enige dat opviel was het roodborstje dat in de hoge ceder achterom vrolijk begon te zingen. Hij was de enige die toch wat van slag leek te zijn.

De fotograaf van het Limburgs Dagblad legde toch op een gegeven moment, al zij het door een wolkendek, de gedeeltelijke verduistering vast. In Lauries voortuin nota bene! (Bron: Limburgs Dagblad)

 



 

 

VOORGAANDE                                                                               VOLGENDE