28 december 2014
Het einde van het jaar nadert.
Het einde van het jaar nadert. Als je vandaag meetelt, nog vier dagen. De voorspelde sneeuw viel hier in het zuiden enorm mee. Gisteravond werd het een heel klein beetje ‘wit’. Als er nog dingen zijn die je perse wilt doen dit jaar, wacht dan niet te lang.
 In tegenstelling tot andere jaren lig ik ver achter met mijn boomsnoeiwerk. Normaal is deze klus nu al helemaal geklaard maar dit jaar hebben alleen de leilindes van Ans al bezoek gehad van de thuiskapper. Ze stonden er met Kerstmis weer op hun paasbest bij. Waar ik het meest tegenop zie is het snoeien van de hoge plataan. Al vijfendertig jaar staat hij in een hoek in mijn achtertuin en al zeker dertig jaar snoei ik hem jaarlijks flink terug. Vroeger zette ik een kleine ladder tegen de boom en klom dan, al snoeiend, omhoog. Zo doe ik het al jaren niet meer. Ik probeer hem helemaal vanaf een hoge ladder te snoeien. Ook zo geen sinecure. De dikke eenjarige scheuten zijn keihard en ondanks een heel goede snoeischaar valt het steeds meer tegen. De ladder staat klaar maar toch schuif ik deze klus door naar het nieuwe jaar.
Terwijl ik dit schrijf telt de Top 2000 af naar oudjaar, middernacht. 2015, wat vliegt de tijd. We herinneren ons allemaal nog wel de grote stap het nieuwe millennium in, met al zijn rampscenario’s. En dat is al weer vijftien jaar geleden!
Wat is er dit afgelopen jaar allemaal gebeurd. Als eerste schiet me uiteraard Oscar, mijn kat, te binnen. Na bijna negentien jaar ging hij snel achteruit en stierf. Heel triest. Mika, door ons in maart geadopteerd, doet haar uiterste best om dit gat te vullen, maar ze is Oscar niet.
Net als alle voorgaande jaren verliest het groen nog steeds terrein; de verharding van de ‘tuin’ gaat onverminderd door, met al zijn rampzalige gevolgen. Er gaat geen maand voorbij of je ziet wel weer ergens bij een voortuin een container staan vol met groen. Ik hoorde dat van alle Maastrichtse tuinen dertig procent is betegeld en nog eens zestien procent is van grind voorzien. Blijft maar net iets meer over dan de helft voor groen.
Mijn broer Frank stuurde me in juli al een artikel uit Vrij Nederland waarin uitgebreid werd stil gestaan over de ingrijpende gevolgen van de toenemende verharding: in een versteende omgeving is het warmer en blijft de warmte ook veel langer hangen. Deze hitte is gevaarlijk voor de gezondheid van kwetsbare groepen zoals zieken en bejaarden. Ook neemt de biodiversiteit af. Als ik dan zie wat er allemaal in mijn groene tuintje leeft, en dat is maar een klein tuintje…… Het derde, en misschien wel het grootste probleem, is de afwatering. Het regenwater kan niet de grond in en stroomt via die verharding richting straat, richting riool. Vaak kan het riool, de beken en rivieren al dit water niet aan. We kennen allemaal de beelden. In Duitsland is de rioolbelasting opgebouwd uit twee delen: een vast deel, afhankelijk van de gezinssamenstelling, net zoals hier in Nederland, en een deel dat wordt berekend naar de hoeveelheid verharding van de tuin. Begin volgend jaar wordt gestart met de Operatie Steenbreek. Universiteiten en milieuorganisaties gaan in vijf grote gemeentes in kaart brengen hoe het gesteld is met deze verharding en later, welke maatregelen eventueel genomen kunnen of moeten worden. Of hier in Nederland ook ooit deze ‘tegeltaks’ wordt ingevoerd? Zou een goede zaak zijn.
Ook bomen verdwijnen nog steeds. Een grote Canadese populier, overladen met tientallen maretakbollen, in de buurt van een zorgboerderij, was opeens verdwenen. Vele keren tijdens de zondagmiddagwandeling er onder door gelopen en verwonderd omhoog gekeken. Reden?
Nog zoiets zag ik afgelopen week. Van een afstand viel me de gewijzigde skyline van de Dr. Van Berckellaan (Heerlen) op. Toen ik verder liep bleek dat alle bomen, eveneens overladen met maretak, weg waren. Hoezo ‘laan’.
 
Natuurlijk zijn er afgelopen jaar ook leuke dingen gebeurd. Onze vakantie naar Engeland was mooi. Diverse mooie tuinen bekeken waaronder Hidcote misschien wel de koploper was. Hier thuis is het oude prieel vervangen door ‘nieuwbouw’, een stuk groter en met stookplaats! Het is hier nu nog meer genieten van de tuin dan met het oude.
 Nog iets leuks wil ik kwijt. Voor mijn verjaardag kreeg ik van mijn dochters een klein broedmachientje. Om te proberen broedde ik vijf eieren uit van het mergellandhoen. Ik had al een adresje voor ze maar omdat Isabel en Walter nog op vakantie waren – door mij verkeerd gepland - zaten ze vijf weken bij mij op zolder. Ze groeiden zienderogen. Het waren goede vliegers: dagelijks als ik hun verblijf schoon ging maken vlogen ze er van tevoren al uit en renden door de zolderkamer. Begin juli verhuisden ze. Afgelopen Kerstmis zag ik ze weer, drie dames en een heer, en handtam, geweldig! Klik hier voor het hele verhaal
 
 
Hier laat ik het dit jaar bij. Als laatste rest me jullie een heel fijne jaarwisseling toe te wensen en heel veel geluk in tweeduizendvijftien.
VOORGAANDE VOLGENDE
|
