3 mei 2015
Een gemiste kans
Het moet een enorme klap geweest zijn. Ikzelf heb hem niet gehoord terwijl ik toch al op was. Een gasexplosie veroorzaakte op die maandagmorgen een enorme luchtdrukgolf die mensen meters ver weg blies, ruiten verbrijzelde, complete kozijnen ontwrichtte. Zelfs de gevels van enkele panden die  er in de buurt staan worden nu tegen instorten door stutten gestut. Dat er geen doden gevallen zijn is een wonder.
Niet ver van de plaats des onheils, ik schat nog geen tien meter, overleefde een prunus de klap. Weliswaar zwaar gehavend maar hij stond er nog. Even recht als tevoren. De ontploffing had hem niet uit zijn evenwicht gebracht.
Het was een prachtige boom. Een juweeltje als hij in bloei stond. Ellie, mijn zus, die aan het eind van de straat woont, met mooi uitzicht op die boom, liet het me elk jaar weten als het weer zo ver was. Zelden zag ik een prunus zo overladen met bloesem. 
Een dag later ging ik er kijken. Grote hekken sloten het hele gebied af. Men was druk bezig met het slopen van het zwaar beschadigde deel van de flat. De prunus stond erbij en keek ernaar. Bloesem had hij niet meer en het was ook nog iets te vroeg voor blad. Een stoffig, triest gezicht.
Natuurlijk hoopte ik het beste…….. In mijn ogen zou de boom een goede overlevingskans hebben. Hij heeft een flinke klap gehad, is dit voorval niet zonder kleerscheuren doorgekomen maar hij stond er nog even recht en fier als voor de schok. Een bezoek van de boomchirurg zou zeker geen overbodige luxe zijn. Maar, ‘Heerlen’ kennende, vreesde ik het ergste.
 Ik moest even denken aan een nog vreselijkere klap, honderdduizenden keren erger dan deze ontploffing. Op 6 augustus 1945 legde ‘Little Boy’, de eerste Amerikaanse atoombom, heel Hiroshima plat. Bijna honderdduizend doden, een aantal dat nog eens verdubbeld werd door de jaren heen; mensen die alsnog overleden aan de gevolgen van de straling. Op meer dan tien vierkante kilometer stond niets meer overeind. Wonderbaarlijk genoeg overleefden in dit gebied zeven ginkgo’s de enorme hitte, de schokgolf die alle gebouwen plat legde en de straling. Eén zelfs op slechts één kilometer afstand van de inslag. Wat de verklaring is van dit ‘wonder’ weet men nog steeds niet. Een van de bomen stond bij een klooster. Van het klooster was niets meer over. Jaren later wilde de architect van het nieuwe klooster de boom kappen omdat deze zijn creatieve vrijheid in de weg stond. Maar de monniken, die de boom ‘aanbaden’ voorkwamen dit. Bijna had door mensenhand deze boom, die de ergst denkbare klap had overleefd, alsnog het loodje gelegd. (afbeelding: internet)
De prunus in de Lindberghstraat had ook symboolboom kunnen worden. Een symbool van dat, wat er ook gebeurt, het leven doorgaat. Dat men niet bij de pakken gaat neerzitten maar de draad zo snel mogelijk weer oppakt. Hij had mooi geïntegreerd kunnen worden in het nieuwe plan dat voor de nieuwbouw en groenaanleg eromheen gemaakt gaat worden. Hij zou op korte termijn zijn uitgelopen met jong fris groen, symbool van nieuw leven.
Maar helaas. Waar ik al bang voor was, gebeurde. Afgelopen week is deze boom, die de enorme klap had overleefd, alsnog omgezaagd. Jammer, een gemiste kans.
  
Elke zaterdagmorgen luister ik naar het radioprogramma 'Limburgs Land' van Ger Houben op L1. Regelmatig heeft hij Henry de Hoon, schrijver en columnist te gast in zijn programma. Ook gisteren. En laat zijn column dit keer juist gaan over deze boom. Klik hier om het te beluisteren
Het kan ook anders (Toegevoegd 17 oktober 2019)
Tijdens een fietstocht rondom het Brabantse Chaam werd mijn aandacht getrokken door een scheefstaande boom. Een stille getuige van een ramp die zich hier in 1967 voltrok. In Heerlen had dit toch ook gekund, onze eigen 'symboolboom'.
 
VOORGAANDE VOLGENDE
|
