7 september 2014
Vul het zelf maar in….
Een kwestie van sentiment, dat is het zeker. Een paar weken geleden vond ik in mijn mailbox een petitie – lees: reddingsactie – voor 39 honden, labradors. Ze zullen bij de Universiteit Maastricht gebruikt worden om nieuwe geneesmiddelen met betrekking tot het hart te testen. Er wordt kunstmatig hartfalen opgewekt waarna vervolgens de werkzaamheid van deze middelen zal worden  getest. Wat in ieder geval zeker was dat geen van deze honden het zal overleven.
Met zo’n petitie ben je bij mij altijd aan het juiste adres. Al sinds jaar en dag ben ik tegenstander van alle dierproeven en probeer proefdieren te redden. Ik moest even denken aan ‘Terug naar Oegstgeest’ aan hoe Jan Wolkers in zijn jeugd als schoonmaker laboratoriummuizen ‘redde’ om ze een pijnlijke dood te besparen. Hij doodde ze zelf, snel en pijnloos en begroef ze vervolgens. Ik stuurde ik de petitie door naar nagenoeg iedereen in mijn adresboek, met het verzoek hem te tekenen en uiteraard hem verder te verspreiden.
De reacties op de mail waren heel divers. Van een groot aantal dierenliefhebbers kreeg ik een positief bericht terug. Natuurlijk tekenen we. Een heel andere reactie kreeg ik van een kennis wier vader jaren geleden vrijwillig meedeed aan een hartonderzoek. Begin je er eenmaal dan kun je niet halverwege stoppen, je hebt ervoor getekend. “Wat er met die honden gebeurt is natuurlijk gruwelijk”, aldus haar, “maar is wat er gebeurt in de Gazastrook en in de Oekraïne niet nog gruwelijker? Tekenen we daar een petitie voor? En wat dacht je van kinderarbeid. Is het niet een beetje hypocriet dat je dat soort spullen koopt terwijl je weet waar ze vandaan komen?” Ik weet niet of ze de petitie getekend heeft of niet, maar haar reactie gaf mij achteraf op zijn minst gezegd een onprettig gevoel.
“Hier doe ik dus echt niet aan mee!” was een andere reactie. “Moeten we dan maar alles uitproberen op de mens?” Uiteraard heb ik hierop nog even gereageerd en het bleek dat zij me uit betrouwbare bron kon meedelen dat dit soort proeven met de allergrootste nauwkeurigheid geschiedt. “Ze worden op dezelfde manier geopereerd als de mens, met narcose, steriel enz. Anders raken ze in een stress en is de proef alsnog mislukt.”
Al met al blijf ik een tegenstander van dierproeven.
Wat ik opvallend vind is dat dit soort acties wél gehouden wordt en dat je daar ook veel respons op krijgt terwijl er heel veel en misschien nog wel groter dierenleed is waarvoor we onze ogen sluiten. Neem de plofkip. Kuikens worden in veel te kleine hokken in korte tijd vetgemest. Door hun overgewicht kunnen ze nog niet meer op hun eigen poten staan. Maar, wel lekker goedkoop. En dan de megastallen. Vijftienduizend varkens of een miljoen kippen bij elkaar gepropt in één stal, meerdere verdiepingen hoog. Geen loopruimte, weinig licht en wat dacht je van de stank. Als er brand uitbreekt, en dat hoor je toch regelmatig, sterven ze een ellendige dood. In de bio-industrie worden dieren niet behandeld als dieren, als levende wezens, maar als dingen. En als hun uur gekomen is gaan ze op transport, zo’n 1.200.000 per dag, soms half Europa door. Maar, wel lekker goedkoop, want dat is wat we allemaal willen, toch?
Ik wil ook nog even het ‘levend koken’ van mosselen, kreeften en krabben aanstippen. Je hoort er niet zo heel veel over. Dat het circusdier uit de circustent verdwijnt haalt de voorpagina, een goede zaak. Geen jumbo meer met een ketting aan zijn poot. Maar een mossel en een kreeft zijn toch net zo goed levende wezens. Mogen wij dit met ze doen omdat hun ‘aaibaarheidsniveau’ een heel stuk minder is? Jarenlang werd er beweerd dat deze dieren geen pijn kennen maar de laatste tijd komen er steeds meer aanwijzingen dat dit wel degelijk het geval is en dat wat wij doen uiterst wreed is. Ik kan me eigenlijk al jaren niet voorstellen dat ze niet onder afschuwelijke pijn aan hun einde komen. Is dit dan minder dierenleed dan de gekooide tijger? Toch gaat dit gewoon door.
Nog een allerlaatste ‘kunstgreep’ van de mens. Het vetmesten van ganzen. Vele miljoenen per jaar. Volwassen ganzen, maar ook eenden, worden twaalf dagen lang machinaal, onder dwang gevoerd. Twee keer per dag wordt een kwart van het lichaamsgewicht in de voormaag gespoten. (Stel je eens voor: voor een mens van 80 kilo zou dat zo’n 20 kilo voedsel zijn, twee keer per dag). Allerhande maagziekten en beschadigingen zijn het gevolg. Aan het eind van de rit is de lever tien keer zo groot als normaal en drukt op de longen waardoor de dieren met open bek naar lucht happen. Gebleken is trouwens dat de lever van een vrouwtjes eend ondanks alle ‘inspanningen’ altijd veel kleiner blijft dan van de mannetjes eend. Zij verdwijnen derhalve meteen in de versnipperaar. Zo blijft die in ieder geval een hoop leed bespaard.
Als je dit allemaal beschouwt lijkt het een ongelooflijke strijd, een strijd die bijna niet te winnen is. Probeer bewust te zijn bij wat je eet. Dagelijks grote hoeveelheden vlees zijn absoluut niet nodig en zelfs onwenselijk.
Heb je de petitie getekend dan is dit een goede zaak. Maar er is nog veel meer. Een stuk bewustwording van al het andere dierenleed is eigenlijk nog veel beter.
Ik las ooit dat het beschavingsniveau van een volk af te lezen is aan hoe het omgaat met zijn ouderen én met zijn dieren. En, wat vind je van ons beschavingsniveau? Vul het zelf maar in….
 
-C.JPG) 
Afbeeldingen: internet
VOORGAANDE VOLGENDE
|
