8 mei 2011
Deux jardins, twee tuinen.
Gisteren eindigde de vierde etappe van de Vierdaagse van Duinkerke in Cassel. Winnaar de Fransman Thomas Voeckler nadat de eerste drie etappes werden gewonnen door de Duitser Marcel Kittel. Vandaag wordt deze 57ste Vierdaagse van Duinkerke afgesloten met een rit  tussen Grande-Sythe en Duinkerke. Weer een rit van maar liefst honderdvijfenzeventig kilometer. Vraag me niet waarom deze tocht een vierdaagse wordt genoemd terwijl er vijf dagen wordt gefietst.
Cassel, klemtoon op ‘sel’. We waren er afgelopen week ook, twee keer en hebben er twee tuinen bekeken. Cassel is gelegen op een heuvel. Van ver is dit plaatsje al te zien. Boven op deze heuvel, waar ooit een kasteel stond, ligt nu de Jardin Public. Het is meer een park dan een tuin. Bloemperken met muurbloemen en alliumbollen. Prachtige oude bomen, waaronder een juweeltje van een beuk, laten de echte dendrofiel watertanden. Op het allerhoogste punt staat een houten windmolen uit de 18de eeuw. Een honderdtal meters verderop een standbeeld van Maarschalk Foch, die een belangrijke rol heeft gespeeld in de eerste wereldoorlog en bij de uitdunning van de mannelijke Franse bevolking destijds. Een groep schoolkinderen kijkt omhoog naar deze man te paard, en krijgt uitgelegd welke rol deze Ferdinand heeft gespeeld in de Franse geschiedenis die zoveel verdriet bij zoveel Franse gezinnen heeft veroorzaakt.
Twee dagen later, de tuinen van de ‘Ferme du Mont des Récollets’ of op zijn Nederlands, de Wouwenberghof. Deze tuin ligt iets buiten Cassel. Bij estaminet ‘Kasteelhoeve’ – deze hele Noord-Franse streek is nog doorspekt met Nederlandse namen uit de tijd dat dit gebied nog tot de Lage Landen hoorde – kopen we kaartjes en met een code komen we binnen. Eigenlijk waren we een paar weken te laat want de nu uitgebloeide bloembollen moeten een explosie van kleur geweest zijn. Het is rustig; we zijn de enige bezoekers. Een kloek met kuikens zoekt een rustig plekje onder de heg, terwijl een andere kip en haan een heerlijk stofbad nemen aan de rand van een van de borders.
De tuin is verdeeld in een twintigtal kamers die elk een eigen karakter en een mooie naam hebben. Zeker in het Frans klinkt dit dubbel zo mooi. Chambre de Berlingots, Chambre des Roses, Corridor des hydrangea en Chambre Belvédère. Alleen al de namen nodigen uit tot een bezoek. Bij sommige zijn door openingen in de heg doorkijkjes naar een volgende tuin gemaakt of naar het omringend landschap. Prachtige voorbeelden van zoals Engelsen het zo mooi noemen, borrowing landscape, het lenen van het omringend landschap.
Toen de huidige eigenaren de boerderij in 1990 kochten was het een bouwval. Alleen een notenboom en enkele grote wilgen stonden er, in een overvloed van puin. De ‘kruiwagenjaren’ begonnen met het opruimen van de hof en de omgeving. Met de resten van de oude schuur werden de muren van de woning herbouwd. Met de herbouw van de boerderij en de aanleg van de tuinen is ernaar gestreefd zo dicht mogelijk bij een originele Vlaamse hofstede te komen. En daar zijn ze volgens mij prima in geslaagd.
Er begint van alles te bloeien al moeten we voor een hoogtepunt nog even wachten. De rozentuin en blauwe tuin hebben hun hoogtepunt tegen het einde van juni, en van 15 oktober tot 10 november staat de tuin in het teken van herfstboei en herfstkleuren. En zoals gezegd, voor de bloeiende bloembollen zijn we te laat. Die bloeien normaal de tweede helft van april maar waren dit jaar veel vroeger.
We gaan even zitten op een van de vele banken met uitzicht over de tuin, de vijver en het eindeloze, eindeloos mooie landschap. Wat een geweldige plek. Een kleine grijze poes met een heel kort staartje, die ons al een hele tijd achterna loopt springt ook op de bank en duwt zijn neus in Lily’s tas. Hij lijkt de croissants te ruiken. Als ik even later verder loop, richting vijver loopt hij achter me aan en weet niet in welke bochten hij zich moet wringen om weer te worden aangehaald.
De tuin ligt gedeeltelijk tegen een helling met de ‘ferme’ bovenaan. Vanaf de vijver is dit goed te zien. Een eend verdedigt zijn nest en jaagt achter een waterhoentje aan.
We lopen nog even door de Chambre des Roses. Ik heb aan veel rozen geroken. De een geurde nog bedwelmender dan de andere. Via de Chambre des fruits, de boomgaard, waar al een houten ladder quasi klaar staat voor de appels over enkele maanden, lopen we na enkele uren weer naar de uitgang.
In een woord, een aanrader!
Jardin Public
  
Le Jardin du Mont des Récollets, een kleine impressie
  
  
  
VOORGAANDE VOLGENDE
|
