8 november 2008
Alex
Afgelopen week veel wind en regen, afgewisseld door wat zon. Doordat het nog niet echt koud geweest is verkleurt alles heel langzaam. Toch zijn er al heel wat bomen ‘gedund’ of helemaal kaal geblazen. En wat een enorme berg bladeren! Ik heb alles maar zoveel mogelijk van de paden en het  gras afgeveegd en onder de struiken verspreid. Na verloop van tijd wordt dit weer prachtige bladaarde. Een deel heb ik over de niet wintergroene borders verdeeld en dit vormt zo een prima isolatielaag voor de komende winter. Bovendien wemelt het hierin nog maanden van smakelijke hapjes voor insecteneters. Terwijl ik bezig ben flitst een winterkoninkje, met zijn staartje parmantig recht omhoog, heen en weer door de beukenhaag, op zoek naar de laatste insectjes. Zou het misschien Alex zijn?
Het ongelooflijke verhaal van Alex is alweer vier jaar geleden. Je hoort vaker allerhande verhalen die, als je ze zelf niet gezien hebt, ook zeker niet gelooft. Begin juli. Het was een lekker warme dag. De poezen genieten nog na van de laatste zonnestralen, liever lui dan moe. Opeens horen we dat een van de poezen een heel typisch geluid maakt. Het ik-heb-weer-wat-te-pakkengeluid. Normaal duidt dit erop dat ze een heerlijk muisje gevangen hebben dat ze graag met ons willen delen. Maar dit keer was het anders. Nadat we de voordeur openden zagen we Wiske, met vlak voor haar een klein bruin propje. Ze keek omhoog en het leek alsof ze hulp zocht voor dit kleine weerloze jonge vogeltje. Ik pakte het op en Wiske liet het gewoon toe. Ik heb wel eens geprobeerd een vogel te redden uit de bek van een kat maar dat lukt bijna nooit. Pas nadat met het vogeltje, of de muis, het kat-en-muisspelletje is afgelopen, en het beestje alle hoeken van de tuin heeft gezien, wordt het levenloos bij de achterdeur gelegd. Een wreed en barbaars schouwspel, tenminste door een mensenbril gezien. Dit keer was het anders. Het leek alsof Wiskes moederinstinct wakker geworden was en ze hulp zocht voor ‘Alex’.
Alex keek kwiek uit zijn oogjes maar bewoog zich niet. Ik zette hem zolang binnen omdat ik niet wist of hij misschien nog duf was doordat hij tegen het raam gevlogen was. Ik liet de doos open. Het was een hoge doos, maar toen hij ’s avonds onder een kast bleek te zitten werd de doos na de vangst gesloten. De volgende ochtend kwamen de katten naar binnen en ging Alex naar buiten. Ik zette de doos open en even later hoorde ik vanuit wat heesters roepgeluiden, die beantwoord werden door Alex. Een kwartiertje later was de doos leeg en Alex verdwenen. Ik heb hem niet meer terug gezien..
Ik las een korte pauze in en geniet van het piepkleine vogeltje, niet veel groter dan een pingpongbal, zoals het razendsnel op en neer hupt door de haag. Hij blijft wel erg lang erg kort bij mij in de buurt. Of het misschien toch de kleine Alex is……
  
De kleine Alex, niet veel groter dan een pingpongbal. Een wreed en barbaars schouwspel
VOORGAANDE VOLGENDE
|
