De kus onder de mistletoe


De kus onder de mistletoe

De geschiedenis van het ontstaan van de kus voert ons terug naar de Noorse mythologie. Oppergod Odin en Frigga, godin van schoonheid en de liefde hadden een zoon, Balder. Balder, de god van het licht, was een knappe vent en zijn ouders waren trots op hem. Toen Balder echter tot driemaal toe droomde dat hij gedood zou worden verontrustte dit hem en zijn beide ouders zeer. Om toch wat meer te weten te komen ging Odin op bezoek bij een orakel, een soort waarzegster uit het rijk der doden. Zij bevestigde deze droom en legde hun precies uit wat er ging gebeuren. Nog meer verontrust besloten zij iedereen en alles een eed te laten afleggen waarin ze moesten beloven dat ze Balder te allen tijde zouden beschermen. Uiteindelijk hadden alle planten, dieren, mensen, stenen, wolken, kortom alles wat je maar bedenken kunt, de eed afgelegd. Maar net zoals je bij mensen er goede en slechte hebt, heb je dit ook bij de goden. De jaloerse Loki kreeg dit allemaal mee en deze overdreven belangstelling voor Balder die sowieso niet zijn grootste vriend was, zat hem dwars. Om toch het fijne hiervan te weten verkleedde hij zich als een oud vrouwtje en ging op bezoek bij Frigga. Niets vermoedend vertelde zij haar verhaal en op de vraag of ze echt niets vergeten was gaf ze toe dat ze de maretak niet de eed had afgenomen. Omdat de maretak niet op eigen benen kan staan, niet in de grond kan groeien zoals andere planten, wordt ze als kind, als jeugdige, als symbool van reinheid en onschuld beschouwd. En een kind kun je geen eed laten afleggen. Toen Loki dit vernam rukte hij een maretak uit een boom en maakte daarvan een vlijmscherpe pijl. Op een onbewaakt ogenblik haalde hij Hödur , de blinde broer van Balder, over deze pijl te schieten. Onwetend, maar met de hulp van Loki, doodde hij zo zijn broer. Een heel duistere periode ging in. De tranen die Frigga huilde veranderden in de witte bessen van de maretak.
Maar iets dat bij ons niet mogelijk is kan bij de goden wel. Ze kwamen bij elkaar en zagen het immense verdriet van Frigga en besloten Balder nieuw leven in te blazen. Frigga was zo blij dat haar zoon weer teruggekeerd was naar het land der levenden dat ze de naam van de maretak wilde zuiveren. Ze maakte van hem het symbool van de liefde. Iedereen die onder de maretak doorliep moest de wapens laten vallen en vrede sluiten. En om aan Frigga’s wens te voldoen kussen sindsdien de mensen elkaar als ze onder de maretak samenkomen.

Volgende pagina: De Kelten en de maretak.